«Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός, και το πρωΐ αγαλλίασις»
Ο Θεός επιπλήττει, και ο Θεός χαροποιεί…Μία σκέψις μετανοίας αμέσως μετριάζει τον θυμό του Θεού, διότι ο θυμός του Θεού κατά των ανθρώπων δεν ομοιάζει με τον θυμό ενός εχθρού, άλλα μάλλον ενός πατέρα προς τα παιδιά του.
Ο θυμός Του είναι στιγμιαίος και το ελεός Του χωρίς τέλος.
Αν μετανοής το εσπέρας, θα χαρής το πρωΐ. Πολλοί άνθρωποι Τον γνωρίζουν και στον θυμό Του και στο έλεός Του.
Ω αδελφοί μου, αν οι άνθρωποι Τον εγνώριζαν σταθερά και Τον ελάμβαναν ύπ’ όψιν τους ως τον Ποιητή του αγαθού, δεν θα Τον ήξεραν ως Επιτιμητή και Κριτή.
Ναι, ο Θεός χαίρει περισσότερο, όταν Τον γνωρίζουμε από το ελεός Του, παρά από τον θυμό Του.
Όμως, υπάρχουν τόσο αγνώμονες και απερίσκεπτοι άνθρωποι, οι οποίοι ποτέ δεν σκέπτονται τον Θεόν, όταν δίδη και ελεή, παρά μόνον όταν αρχίζη να τους τιμωρή και να τους επιπλήττη, με ασθένεια, θάνατο στην οικογένεια, αποτυχία και εντροπή ενώπιον των ανθρώπων, ή με άλλες ραβδιές και ξυλιές, με τις οποίες κτυπά τον κοιμισμένο, υπενθυμίζει τον αγνώμονα, τροχίζει τα αμβλυμένα μυαλά και φέρει στην μνήμη του καθενός και όλων, ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός και Κύριος, ο Δότης και Κριτής.
«Το εσπέρας αύλισθήσεται κλαυθμός, και το πρωΐ άγαλλίασις».
Αύτοι οι λόγοι σημαίνουν, επί πλέον, ότι η νύκτα είναι για δάκρυα και προσευχές, για μετάνοια και περισυλλογή.
Η νύκτα είναι ιδιαιτέρως για μετάνοια και δεν υπάρχει αληθινή μετάνοια χωρίς δάκρυα.
Την νύκτα ο άνθρωπος μπορεί ανεμπόδιστα να εξετάση τις σκέψεις του, τα λόγια του, τις πράξεις του, και να μετανοή γι’ αυτά που έπραξε εναντίον του Νόμου του Θεού.
Αν ο άνθρωπος κλαίη με μετάνοια την νύκτα, θα χαρή την ημέρα, θα χαρή σαν νεογέννητος, σαν λυτρωμένος, σαν ελεύθερος από το βάρος της αμαρτίας.
Αν ο άνθρωπος ξοδεύη την νύκτα στην αμαρτία και στις ανόητες διασκεδάσεις, η ημέρα θα τον εύρη με λύπη και θρήνο.
Ω Κύριε Ιησού, Σωτήρα και Διδάσκαλέ μας, επίπληξέ μας, άλλ’ όμως συγχώρεσέ μας· τιμώρησέ μας, άλλ’ όμως σώσε μας! Σοι πρέπει δόξα και αίνος εις αίώνας. Αμήν.
Ω αδελφοί μου, αν οι άνθρωποι Τον εγνώριζαν σταθερά και Τον ελάμβαναν ύπ’ όψιν τους ως τον Ποιητή του αγαθού, δεν θα Τον ήξεραν ως Επιτιμητή και Κριτή.
Ναι, ο Θεός χαίρει περισσότερο, όταν Τον γνωρίζουμε από το ελεός Του, παρά από τον θυμό Του.
Όμως, υπάρχουν τόσο αγνώμονες και απερίσκεπτοι άνθρωποι, οι οποίοι ποτέ δεν σκέπτονται τον Θεόν, όταν δίδη και ελεή, παρά μόνον όταν αρχίζη να τους τιμωρή και να τους επιπλήττη, με ασθένεια, θάνατο στην οικογένεια, αποτυχία και εντροπή ενώπιον των ανθρώπων, ή με άλλες ραβδιές και ξυλιές, με τις οποίες κτυπά τον κοιμισμένο, υπενθυμίζει τον αγνώμονα, τροχίζει τα αμβλυμένα μυαλά και φέρει στην μνήμη του καθενός και όλων, ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός και Κύριος, ο Δότης και Κριτής.
«Το εσπέρας αύλισθήσεται κλαυθμός, και το πρωΐ άγαλλίασις».
Αύτοι οι λόγοι σημαίνουν, επί πλέον, ότι η νύκτα είναι για δάκρυα και προσευχές, για μετάνοια και περισυλλογή.
Η νύκτα είναι ιδιαιτέρως για μετάνοια και δεν υπάρχει αληθινή μετάνοια χωρίς δάκρυα.
Την νύκτα ο άνθρωπος μπορεί ανεμπόδιστα να εξετάση τις σκέψεις του, τα λόγια του, τις πράξεις του, και να μετανοή γι’ αυτά που έπραξε εναντίον του Νόμου του Θεού.
Αν ο άνθρωπος κλαίη με μετάνοια την νύκτα, θα χαρή την ημέρα, θα χαρή σαν νεογέννητος, σαν λυτρωμένος, σαν ελεύθερος από το βάρος της αμαρτίας.
Αν ο άνθρωπος ξοδεύη την νύκτα στην αμαρτία και στις ανόητες διασκεδάσεις, η ημέρα θα τον εύρη με λύπη και θρήνο.
Ω Κύριε Ιησού, Σωτήρα και Διδάσκαλέ μας, επίπληξέ μας, άλλ’ όμως συγχώρεσέ μας· τιμώρησέ μας, άλλ’ όμως σώσε μας! Σοι πρέπει δόξα και αίνος εις αίώνας. Αμήν.
Aγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ,
επισκόπου Αχρίδος ( †5/3/1956)
